นักเลงบ้านนอก

เฮ้ย ๆ ๆ ไอ้หมามาแล้วโว่ย
วู้ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ไงวะพ่อมึงไปไหน? แม่มึงตายรึยัง
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ~
"ไหนๆ ๆ มาให้กูตบหัวหน่อยเดะ"
สิ้นเสียงคำสบอันหยาบกระด้าน ผมก็เงื้อไม้ที่ได้จากเศษไม้ฝาโลง
ฟาด !!! ไปที่กกหูมันอย่างแรง จนเลือดสาดซัดออกมาพร้อมเสียงโอดครวญ
ด้วยความเจ็บปวด จากนั้นผมก็ ฟาด ๆ ๆ อย่างไม่ยั้งมือ
จากหน้าที่ดูอ้วนท้วมคางสองชั้นตอนนี้ได้ยับเยินอย่างสยดสยอง
ไม่เหลือเค้าโครงของคน พวกเด็กวัดที่มุงดูต่างอึ้งกลับการกระทำที่ผมทำไป

 
นี่เป็นแค่ส่วนหนึ่งของการเริ่มต้น
ไม่นานผมก็เบื่อบ้านนอกแล้วได้เข้า
พระนคร เพื่อไปหาประสบการณ์ในชีวิต

แต่ทว่าผมกลับเลือกทางเดินให้ตนเองเป็นนักเลงคุมกรุง!!





สวัดดีค่ะ ขอต้อนรับเข้าสู่โลกนิยายไทยฉบับใหม่
แปลกแหวกแนว มีความเป็นไทยในตนตัว

เรื่องนี้ที่แต่งขึ้นเพราะมีความสนใจในความเป็นนักเลงคนไทย
คนไทยในสมัยก่อนมียุคหนึ่งที่นักเลงครองเมือง นั่นคือ พ.ศ 2499





ข้าพเจ้านับถือนักเลงไทยในสมัยก่อนมาก
เพราะเป็นนักเลงที่รักสงบ!! จะสู้ก็ต่อเมื่อมีเรื่องจริงๆ
ไม่ใช่อัฒพาลเหมือนในสมัยนี้


 

ลักษณะของนักเลงสมัยก่อนก็คือ
มักจะหวีผมเรียบๆ ใส่เสื้อเชิตหรือเสื้อสถาบัน
ที่ตนเรียนอยู่แล้วพันแขนขึ้น
มักอยู่กันเป็นกลุ่ม 4ถึง 5 คนขึ้นไป
ใส่กางเกงขาเล็ก(ในสมัยนี้เรียกว่าขาเด๊ป)
ดูได้จาก การทำขวดโค๊กยัดเข้าที่ขากางเกง
ถ้ายัดเข้าไม่ได้แสดงว่าเด๊ปจริงๆ
นอกจากจะมีคมแฝกหรืออาวุตอื่นๆ
คู่กายแล้วยังมี หวี ประจำตัวด้วย
จะพกไว้ที่กระเป๋ากางเกงเป็นหวีเล็กๆ

 


ตัวละครในเรื่องไม่มีตัวตนอยู่จริงแล้วไม่ได้เกี่ยวข้องหรือพาดพึงบุคคลใดๆทั้งสิ้น
อ่านเพื่อความบันเทิง


ช่องทางการติดต่อ